‘Soms moet je gewoon de sprong wagen’
Verre reizen maken met haar partner in hun camper. Dat was vorig jaar de grootste droom van Marije Semmelink (64) uit Velp. Maar het liep anders. Sinds een paar maanden werkt de oud-fysiotherapeute in de thuiszorg bij Omzorg. “Ik heb het gewoon nodig; werk, mensen om me heen. Ik heb er geen seconde spijt van.”
“Ik denk dat het bloed kroop waar het niet gaan kon. Al heel lang heb ik een vol en rijk sociaal leven om mij heen. Ik ben 28 jaar fysiotherapeut geweest, eerst in loondienst, later als praktijkeigenaar. Op een gegeven moment ben ik daarmee gestopt om te mantelzorgen voor mijn ouders. Na hun overlijden wilde ik graag weer aan de slag. Op aanraden van een vriendin ben ik het kantoor van Omzorg in mijn woonplaats Velp binnengelopen. Dat bleek het begin van mijn werk als intercedent. Een leuke, maar drukke en chaotische baan.”
Kriebelen
En dus was Marije best blij met haar pensioen. “Ik zag het helemaal voor me: mijn partner en ik zouden lekker gaan reizen, nieuwe landen ontdekken, eindelijk tijd voor elkaar. Het duurde uiteindelijk een half jaar. En het wás fijn. Maar het ging ook kriebelen.” Marije besloot opnieuw het haar zo bekende kantoor van Omzorg binnen te lopen. “En er was werk voor een verzorgende. Op papier zag het er perfect uit. Ik besloot de sprong te wagen.”
Uitnodigen om te vertellen
Marije kwam terecht in een vast team, met een paar cliënten onder haar hoede. “Ik leefde helemaal op. Wat ik zo mooi vind aan mijn werk is dat er ruimte is om me te verdiepen in de mens achter de cliënt. Ik heb het vermogen vrij eenvoudig contact te maken met iemand. Dat doe ik door zonder vooroordelen naar mensen te luisteren. Je moet de ander uitnodigen om over hun eigen leven te vertellen. Dit kunnen mooie ervaringen zijn, maar ook allerlei niet verwerkte emoties. Ik ben er heilig van overtuigd: wat je dan geeft aan aandacht, kan zo waardevol voor hen en voor jezelf zijn.”
Te koop: camper
Of Marije nu tot haar tachtigste doorgaat? “Dat klinkt nog wel heel ver weg, maar eerlijk gezegd heb ik gewoon géén idee. Ik stop voorlopig niet, ik zit helemaal op mijn plek. Ik heb eigenlijk ook veel meer energie dan toen ik thuis zat. En de waardering die je krijgt is zo fijn. Laatst zei één van mijn cliënten: ‘beloof me dat je, als ik er niet meer ben, doorgaat met dit werk. Jij kunt nog zoveel mensen gelukkig maken.’ Wat een compliment!” En de camper? “Tja, die staat inmiddels te koop.
Ik ga genieten van mijn baan. En natuurlijk van mijn kleinzoon die net geboren is.”